The heart wants what it wants.

 

Δεν έχω σκεφτεί ποτέ με το μυαλό σε ότι αφορά τα αισθηματικά μου και γι’αυτό άλλωστε λέγονται αισθηματικά γιατί δε χωράει λογική. 

Ποιος να μου πει τι; Και πώς να πω και εγώ κάτι στην καρδιά μου; Πως να της πω να μη νιώθει; Να μη σε κοιτάει και να λιώνει; Να μη σε σκέφτεται κάθε βράδυ; Να μην ονειρεύεται όσα δεν έχουμε ζει ακόμα μαζί; 

Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής προσπάθησα. Πολλές φορές. Παρά πολλές φορές. Μέχρι και το Chat GPT ρώτησα αλλά…… the heart wants what it wants. 

Απο την άλλη ξέρεις τι σκέφτομαι; Δεν ξέρω αν θέλω και να σε ξεπεράσω. You are my safe place.  

Είναι που είναι πολλά τα χρόνια; 

Είναι που έμαθα να σε σκέφτομαι για να με παίρνει ο ύπνος; 

Να σε ονειρεύομαι όταν είμαι μακριά σου; Δεν ξέρω. 

Είναι τόσος ο καιρός που έχεις γίνει συνήθεια για τις σκέψεις μου. Το μυαλό από μόνο του έρχεται σε σένα. ´Ετσι έχει μάθει: έτσι νιώθει ασφαλές. Και η καρδιά μου ζεσταίνεται όταν σε σκέφτομαι και φέρνω στο μυαλό τα φιλιά σου, τα χάδια σου, την αγκαλιά σου. 

Υπάρχει γιατρικό; Ίσως. Πάντως δε θα το μάθουμε στο άμεσο μέλλον. Γιατί δεν ξέρω αν θέλω να προσπαθήσω να σε ξεπεράσω. 

Μόνο η σκέψη σου με βοηθάει να ξεφεύγω. Πόσο pathetic?!

Το μυαλό κάνει ταξίδια κάνει βόλτες σε αυτά που ζήσαμε μαζί σε αυτά που ονειρευτήκαμε (που ήταν πιο πολλά) και ίσως, δεν ξέρω, ταξιδεύει σε αυτό το εξιδανικευμένο που έχω για σένα στο μυαλό μου. 

****γράφω υπό τους ήχους του............ (για άκουσε το και εσύ)