Lucky Blonde

  Το πρόβλημα με τους άλλους είναι ότι πάντα τους δίνω τη δυνατότητα να είναι 100% ο εαυτός τους μαζί μου. Τα πρόβλημα με μένα λοιπόν είναι ότι συνεχίζω να πληγώνομαι όταν βγάζουν τον χειρότερό  τους εαυτό.  Μα εσυ το επέτρεψες κουκλίτσα μου, γιατί εκπλήσσεσαι; Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας να μπορούν να εκτιμήσουν κ να σεβαστούν αυτήν την ελευθερία που τους δίνω. Όμως όχι. Θέλουν τη γκρίνια, την υποχρέωση, τη μιρλα και τον περιορισμό για να είναι ευτυχισμένοι. Θέλουν το καλούπι τους. Ο φόβος φυλάει  τα έρμα. Δηλαδή η παρανομία θ α αποφευχθεί λόγω του φόβου των ανθρώπων για την τιμωρία.  Εγώ δεν τιμώρησα ποτέ κανέναν. Δεν ήμουν ποτέ αυστηρή με τους ανθρώπους ίσως γιατί αντιλαμβάνομαι τις ευαισθησίες τους; Μπαίνω στη θέση τους; Δεν κρατάω τα προσωπικά μου όρια και τους αφήνω να τα καταπατούν; Είμαι τόσο σίγουρη για μένα και τα τοίχη μου δεν γκρεμίζονται όσο χαμό και αν κάνει κάποιος; Δεν ξέρω.  Πάντως όταν βλέπω ανθρώπους που τους έχω δώσει τη δυνατότητα να μου ...

Η ανάγκη μου να γράψω δεν έχει να κάνει με τον εγκλεισμό και την απομόνωση. Είναι ξεκάθαρα μια ευκαιρία να μοιραστώ όλα αυτά που τόσο καιρό η δουλεία και ο περιορισμένος ελεύθερος χρόνος δε με άφηναν να κάνω. Και μια ανάγκη μου να μην ακούω άλλο όλα αυτά που λένε στις ειδήσεις. Στην αρχή βγάζοντας βόλτα το σκυλί νόμιζα θα βοηθηθώ αλλά όποιον συναντούσα έξω τον άκουγα να μιλάει για όλη αυτή την κατάσταση και πραγματικά έχω βαρεθεί να μοιρολογώ και θέλω έτσι μέσα στο σπίτι μου, στη μοναξιά του μπλογκ μου να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά και μόνη μου σαν την τρελή να κάνω όλο αυτό το χάος να βγει σε κάτι καλό.

Και ξυπνάς μια μέρα εκεί μέσα στην καραντίνα και κοιτάς γύρω σου και δίπλα σου και μέσα σου και συνειδητοποιείς πόσα έχεις κάνει λάθος, πόσα έχεις κάνει γιατί το θέλουν οι άλλοι και πόσα περισσότερα ΔΕΝ έχεις κάνει καν.... Θα μου πεις η καραντίνα σου φταίει? Όχι, δεν κατάλαβες. Την ευχαριστώ την καραντίνα. Την αγαπώ. Την ευγνωμονώ. Μου άνοιξε τα μάτια. Για να σας τα ανόιξω και εγώ με τη σειρά μου, όσο μπορώ και όσο μου επιτρέπετε.

Έχεις από κοντά τους πρώην σου; Φαινόμενο αιώνιο αλλά ομολογώ πως τώρα είναι λίγο πιο εφικτό. Έτσι με τα σοσιαλ μίντια ξέρεις....ένα κλικ δρόμος. Αλλά ας τα πιάσουμε όλα με τη σειρά! Είναι γεγονός πώς πολλές από εμάς έχουμε, είχαμε και ίσως θα έχουμε μια τάση να κρατάμε επαφή με τους πρώην μας έτσι για την τιμή των όπλων, για τα χρόνια που χαλαλήσαμε αλλά και λόγω της απεριόριστης ανασφάλειας που μας διακατέχει καθώς πού να φανταστούμε να τους αφήνουμε ελευθερο το πεδίο να κάνουν και αυτοί οι δύσμοιροι τη ζωή τους. Αντιλαμβάνομαι λοιπόν το να κρατάς επαφή για την τιμή των όπλων μιας και εντάξει στραβωθηκε ο καημένος και ένιωσε δυο πράγματα για σένα και κρίμα είναι να τον ξεκοψεις έτσι απότομα μην πάθει και τίποτα και τρέχεις με την πέρλα στα δικαστήρια με ήθος «να με Συμπαθάτε κυρ δικαστά αλλά είμαι και γυναίκα φωτιά, τι να κάνομεν;!»

Σε θέλω στο μουντ, σε θέλω συγκεντρωμένη. Πώς περνάς όταν κάθεσαι στην παραλία μόνη σου στις 7:30 το απόγευμα και μια υπενθύμιση στο ρημάδι το φβ σε πηγαίνει ένα χρόνο πίσω, τέτοια μέρα ακριβώς, που τον ερωτεύτηκες για πρώτη φορά. Ναι για πρώτη φορά, γιατί μετά από αυτήν ακολούθησαν κιαλλες. Βασικά ας ειμεθα ειλικρινείς, κάθε φορά που τον συναντούσα μετά από εκείνη, τον ερωτευόμουν ξανά.  Ας τα πάρω όμως από την αρχή για να νιώσεις το βάσανο μου που είναι όμοιο με εκείνο του Μακρόπουλου στο γνωστό και μη εξαιρετέο «επέτειο χωρισμού εγώ γιορτάζω, τη ζωή μου τώρα αλλαζω με ένα γράμμα που άφησες εδώ.....» και λέει λέει ο καρμίρης και πώς τον νιώθω, λέει στο τέλος «πόσο θέλω να σε ξαναδώ» θύμα Μακρό και εσυ. Φίλος μου πολύ. Καταλαβαίνεις !

Καλησπέρα από ένα χωριό της Ελλάδος. Ναι, τη Θεσσαλονικη εννοώ. Είναι κάπως κατακαλόκαιρο (τύπου δε θυμάμαι από πότε έχω να βγω στο μπαλκόνι, μιας και το ερκοντισιόν έχει γίνει ο καλύτερος μου φίλος) έχω κάνει ότι είναι απαραίτητο για έναν συγγραφέα (χαχαχαχαχα) ώστε να του έρθει η έμπνευση να γράψει και περιμένω μια κάποια φώτιση. Προσπερνώ τη λέξη “συγγραφέας” και θα αρκεστώ στο πρόβλημα “έμπνευση”. Για να καταλάβεις εχω να γράψω πάνω από ένα, ίσως και δύο χρόνια. Όοοοοοοχι, δεν κατάλαβες, όταν λέω δεν έχω γράψει εννοώ πως δεν έχω γράψει ούτε ευχητήρια κάρτα. Και αναρωτιέσαι τώρα μέσα σου και εσύ “Γιατί, μαρή?” (το “μαρή λόγω οικειότητας).